Mediteren in de klas

Kijk, ik kan nu een hele flauwe blogpost gaan maken over mijn school, over alles waar ik géén zin in heb en alles waar ik tegen op zie de komende tijd. Want, ja, dat afstuderen is niet niks, het is kei en keihard werken en soms lijkt het net alsof school je hierin net zo hard tegenwerkt. Maar goed, dat ga ik dus niet doen, dat bewaar ik wel lekker voor mijn andere blog. Vandaag ga ik het hebben over mediteren met kinderen. Mediteren in je klas.

Veel mensen beschouwen mediteren als iets zweverigs en ergens klopt dat misschien ook wel, zeker wanneer je het voor een eerste keer doet. Maar als je het vaker doet of hebt gedaan kom je tot de kern van wat mediteren eigenlijk is, in het hier en nu zijn. En juist die kern vind ik totaal niet zweverig, maar het met je beide voeten op de grond staan.

Je hebt verschillende soorten meditaties maar wanneer je niet ervaren bent, of iets wat ik zelf in elk geval erg fijn vind is een geleide meditatie met een visualisatie. Dat is ook hetgeen ik een aantal keer in de klas heb gebruikt. Meditatie in de klas gebruik ik vooral wanneer de kinderen erg druk en bewegelijk zijn, vaak merk ik dat door de medatie, de oefening, de kinderen rustiger worden en meer aanwezig zijn in de klas.

Je kan hier natuurlijk je eigen invulling aangeven maar ik begin vaak met een reis door het bos. Nee correctie, ik begin met een ontspanningsoefening zodat de kinderen de spanning in hun lichaam loslaten en volledig in hun lichaam zijn. Vervolgens begin ik met de reis door het bos. De kinderen mogen zelf in gedachten invullen wat ze zien en waar ze lopen, ik leid ze door het bos heen maar die invulling, de beleving is iets wat van hunzelf is. Op een gegeven moment leidt het verhaal ze naar een open plek alwaar ik een veilige en warme situatie creër om te gaan liggen en te kijken naar de wolken. Hierbij vraag ik de kinderen vormen voor te stellen in de wolken, ook dit bepalen ze weer zelf. Na een paar minuten, en deze stilte kan je mooi opbouwen, laat ik de kinderen rustig terugkeren uit het bos terug de klas in.

Ter afsluiting laat ik een aantal kinderen hun ervaring delen, wat vonden ze ervan, wat hebben ze gezien. Wat ik het allermooiste vind hieraan is niet dat de kinderen rustiger worden of dat de kinderen zich vervolgens beter kunnen concenteren op de les maar de openheid van de kinderen. Vaak vinden ze het alleen op het begin een beetje vreemd om te doen maar gaandeweg doet eigenlijk ieder kind goed mee. En de verhalen die ze achteraf vertellen, ze laten zich heerlijk meeslepen door hun eigen fantasie. Én dan natuurlijk het feit dat ze me eigenlijk altijd vragen of we het nog een keer gaan doen, nog een keer gaan mediteren in de klas.

Advertentie

Gesprekken over levensbeschouwing

Tot mijn stomme verbazing werd mijn eerste post best wel goed gelezen, ik bedoel aangezien dat dat mijn eerste post was en ik er maar één keer mee gespamd heb op mijn eigen twitteraccount. Ik vind het leuk! Ik heb inmiddels een twitteraccount aangemaakt voor deze blog, dus mocht je op de hoogte willen blijven van de blogposts kan je me daar volgen 🙂 (en dan denk ik dat ik ook deze post stiekem één keertje ga posten via mijn gewone account, voor de tweede en laatste keer).

Goed, waar ik vandaag een stukje over wilde schrijven is over een van mijn “stokpaardjes” in de klas. Het heeft te maken met wat ik in mijn “over mij” post ook al schreef. Het respect in de klas, ik vind respect een van de belangrijkste dingen in de klas. Het is fijn als de kinderen respect voor mij hebben als leerkracht maar eigenlijk bedoelde ik dat niet want als leerkracht moet je respect verdienen. Ik bedoel het respect voor elkaar onderling. Waarom vind ik dit zo belangrijk? Nou omdat dit ook een essentieel onderdeel is voor de toekomst. Voor het op een goede manier kunnen functioneren in de samenleving.

Wanneer je kijkt in de media, correctie, wanneer ik kijk naar bepaalde berichtgeving in de media dan zie ik dat bepaalde bevolkingsgroepen op een specifiek (vaak) negatieve manier weggezet worden. Neergezet worden als mensen met andere normen en waarden, vooral mensen die anders zijn. Hoewel er natuurlijk verschillen zijn (en deze verschillen zijn prachtig) ben ik wel van mening dat er ook veel overeenkomsten zijn. Overeenkomsten tussen geloven (levensbeschouwingen), bevolkingsgroepen en individuele mensen.

Ik vind het belangrijk dat de kinderen in mijn klas dit meekrijgen, dat ik, als leerkracht, ze dit meegeef. Dit probeer ik te bereiken mede door het geven van levensbeschouwing in de klas, maar dan wel op een andere manier. Ik vind het dan leuk/interessant/goed om eens niet voor de klas te staan en te vertellen (hoewel ik hou van vertellen), nee, deze lessen geef ik graag op een andere manier.

Dit is namelijk een van de mooiste vakken om kinderen van elkaar te laten leren, om de kinderen elkaar te laten bevragen en zich bewust te worden van elkaars overeenkomsten (en ja soms ook verschillen maar dan wel het accepteren en waarderen van die verschillen) en dat met name binnen de verschillende levensbeschouwingen. Ik laat ze met elkaar in gesprek gaan, ik laat de kinderen vanuit hun eigen ervaring vertellen hoe het er binnen hun geloof/hun visie op het leven aan toe gaat.

Het mooiste is hierbij dat er kinderen in de klas zitten met verschillende achtergronden, mijn huidige klas bijvoorbeeld is daar perfect geschikt voor. Een paar weken terug heb ik dit in mijn klas gedaan en wow wat een gesprek was dat. De kinderen stelden vragen aan elkaar, open vragen aan elkaar. Ik heb het gesprek geleid en deed zeker wel mee, gaf hier en daar een aanvulling maar ik stond niet centraal in dit gesprek. Dat was ook niet de bedoeling wat zodra je als leerkracht centraal staat in zo’n gesprek leren de kinderen niet van elkaar. Het leren van elkaar is juist zoiets moois omdat kinderen een andere motivatie te hebben om te luisteren, ze gaan op een andere manier met elkaar om dan met mij, en dat is ook logisch.

Het resultaat hiervan? Nou, mijn inziens is het resultaat dat kinderen eens op een andere manier met elkaar in gesprek gaan, ze eens iets anders over elkaar te weten komen. Want natuurlijk weten kinderen wel dat een bepaald kind moslim is of naar de kerk gaat of wat dan ook maar wat dat precies inhoud, dat weten ze vaak niet. En daar komen ze vaak op deze manier achter, of ten dele achter in elk geval. Wat ik namelijk gemerkt heb is dat de kinderen na een uurtje nog veel meer vragen aan elkaar hebben. Hun nieuwsgierigheid is gewekt en vaak praten ze hier in de pauze nog wel even over door.

Over mij

Een soort van trial dit, een uitprobeersel om te kijken of ik het wat vind, of jullie (mijn lezers) het iets vinden. Maar misschien nog wel meer om te kijken of ik er ook echt iets mee kan. Afin, to the point.

Ik ben een pabostudente, ofwel aankomend juf. Op dit moment zit ik in mijn laatste jaar, aangezien ik in mijn 5e jaar zit (overstap van Pabo enz) heb ik er geen 6 maar 8 stages opzitten en ben ik nu bezig met mijn 9e stage. Tot nu toe heb ik verschillende groepen gehad, tot drie keer toe groep 1/2. Een groep 3/4, een groep 4/5 tweemaal een groep 7 en een groep 8. Op dit moment loop ik opnieuw in groep 7 en ik vind het heerlijk. Sowieso het stagelopen vind ik heerlijk, logisch ook, het is en blijft de praktijk waarin je straks geacht wordt te functioneren. Wat dat betreft misschien ook wel niets belangrijkers dan stage.

Waarom ik de pabo ben gaan doen? Omdat ik zelf een lastige basisschooltijd heb gehad. Ik ben heel erg gepest en mijn motivatie in de eerste plaats was mijn klas (toekomstige klas maar ook stageklas) tot een veilige plek te maken. Een plek waarin élk kind in de klas de kans krijgt zich zo goed mogelijk te ontwikkelen op welk gebied dan ook. Hierin vind ik het klimaat in de klas misschien nog wel belangrijker dan de lessen. Zonder goed klasseklimaat geen goede werksfeer. Daar probeer ik dan ook vanuit te werken. Ieder kind een veilig gevoel geven en vanuit dat veilige gevoel werken aan verschillende vakgebieden.

Een kleine inleiding op hoe ik het onderwijs, mijn onderwijs voor me zie. En zelfs al realiseer binnen de stageklas die ik nu heb. Als laatstejaars zijnde moet je meer van jezelf laten zien, meer van jezelf in de klas stoppen simpelweg omdat je het nu moet laten zien. Je moet nu laten zien dat jij klaar bent om voor de klas te staan.

Het komende half jaar zal voor mij dus in het teken staan van mijzelf als volwaardig leerkracht voor de klas. Zeker in aanloop naar mijn eindstage (5 weken, 4 dagen per week volledige verantwoordelijkheid over de klas) zal ik de klas meer en meer als (gedeeltelijk) de mijne ervaren. Ik ben van plan mijn belevenissen (niet in detail logischerwijs, meer over het onderwijs in het algemeen) tweemaal per week hier te laten verschijnen. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.